به نقل از «ایسنا»

شک دانشمندان به ادعای سقوط یک شهاب سنگ روی یک خانه‌

تاریخ انتشار: ۲۷ آبان ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۴۲۷۳۳۵

دانشمندان به ادعای مردی که می‌گوید یک شهاب‌سنگ به اندازه یک توپ بسکتبال در خانه‌اش سقوط کرده است، شک دارند و می‌گویند شهاب‌سنگ مورد بحث احتمالاً کیلومترها دورتر از خانه این مرد سقوط کرده یا در حالی که در آسمان بوده به طور کامل سوخته است.

به گزارش ایسنا و به نقل از آی‌ای، یک خانه که در شهر نوادا در ایالت کالیفرنیا آمریکا قرار دارد، زمانی معروف شد که صاحب آن ادعا کرد که یک شهاب سنگ شعله‌ور به اندازه یک توپ بسکتبال به آن برخورد کرده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

گفته شد که این خانه بر اثر این اتفاق واقعاً منفجر شده و کاملاً ویران شده است. این ادعا واقعی به نظر می‌رسید، زیرا تعدادی از مردم منطقه سقوط این شهاب‌سنگ را از آسمان ثبت کرده بودند و صاحب این خانه به نام داستین پروسیتا از این تصادف به ظاهر عجیب کاملا شوکه شده بود.

تصاویر و فیلم‌هایی از یک نور زرد روشن که در آسمان این منطقه می‌درخشید، در اینترنت پر شد. همسایه‌های پروسیتا به آتش‌نشانانی که برای مهار آتش حضور داشتند، گفتند که صدایی کر کننده مانند رعد و برق شنیده‌اند و تقریباً در همان زمان خانه پروسیتا آتش گرفته است.

پروسیتا چند ساعت پس از اینکه خانه‌اش در آتش سوخت در مصاحبه‌ای با خبرنگاران محلی گفت: آنها گفتند احتمال این اتفاق یک در چهار تریلیون است.

اکنون دانشمندان در مورد آنچه در آن شب اتفاق افتاده کمی تردید دارند.

دانشمندانی که شهاب‌سنگ‌ها را مطالعه و ردیابی می‌کنند، اعتبار ادعای شهاب‌سنگ‌هایی که باعث انفجار در خانه‌ها می‌شوند را زیر سوال می‌برند.

پیتر جنیسکنز، ستاره شناس موسسه SETI در کالیفرنیا می‌گوید تا زمانی که یک شهاب‌سنگ به سطح زمین برسد، تقریبا چیزی از آن باقی نمی‌ماند. او اشاره می‌کند که به احتمال زیاد این یک قطعه سنگ سرکش از بارش شهابی ثوری جنوبی بوده است که به دلیل روشن کردن بزرگ‌ترین بخش‌های آسمان شب با گلوله‌های آتشین خود در ماه اکتبر مشهور است.

بارش شهابی ثوری بارش شهابی سالیانه‌ای است که بر اثر برخورد ذرات برجای مانده از "دنباله‌دار انکه"(Encke's Comet) با جو زمین پدید می‌آید. از آن‌جا که نقطه نورباران این بارش شهابی در صورت فلکی ثور قرار دارد، اخترشناسان سال‌ها پیش آن را بارش شهابی ثوری نامیدند که این نام تا به امروز باقی است.

یکی از بخش‌های کار جنیسکنز یافتن شهاب‌سنگ‌ها است. او برای انجام این کار از رادار هواشناسی داپلر برای ردیابی آنها در هنگام فرود به زمین استفاده می‌کند.

شهاب‌سنگ‌ها با سرعت ۲۰ تا ۳۳ کیلومتر در ثانیه به جو زمین وارد می‌شوند. این سقوط سریع اغلب باعث می‌شود که این سنگ‌ها ذوب و از هم جدا شوند.

جنیسکنز می‌گوید گاهی اوقات یک تکه بزرگتر می‌تواند به سطح زمین برسد یا در اقیانوس فرود آید و گاهی نیز به ماه برخورد می‌کند.

وی می‌افزاید: در این مورد احتمالاً اینطور نبوده است، چرا که به داده‌هایی که از رادار داپلر جمع‌آوری می‌کند، اطمینان دارد.

رادار هواشناسی اغلب شهاب‌سنگ‌هایی را که به زمین برخورد می‌کند، ردیابی می‌کند و آن را با تگرگ اشتباه می‌گیرد.

وقتی در مورد این حادثه و احتمال وقوع آن سؤال شد، جنیسکنز گفت: این مورد مشاهده نشد. بنابراین ما فکر نمی‌کنیم که مواد کافی برای ثبت توسط رادار و دریافت سیگنال باقی مانده باشد.

وی در ادامه افزود که بر اساس محاسبات گروه پژوهشی، گلوله آتشین به اندازه توپ بسکتبال که شاهدان عینی در آسمان مشاهده کردند، در فاصله ۳۷ کیلومتری دورتر از خانه پروسیتا فرود آمده است.

جنیسکنز می‌گوید، شهاب‌سنگ‌ها این توهم را ایجاد می‌کنند که نزدیک هستند، در حالی که واقعاً از شاهدان دور هستند.

در این مورد، گزارش‌هایی از ۱۲۰ شاهد عینی از شمال در فاصله حدود ۸۰۰ کیلومتری به دست آمده است و آنها یک شهاب سنگی را در منطقه خود دیده‌اند.

جنیسکنز افزود: در تحلیل نهایی، سقوط زباله‌های فضایی باعث آتش سوزی زمینی نمی‌شود. بله، آنها را گلوله‌های آتشین می‌نامند، زیرا آسمان را روشن می‌کنند، اما هرگز شعله‌های آتش از خود ساطع نمی‌کنند.

جنیسکنز در واقع تصور نمی‌کند که یک شهاب‌سنگ بتواند یک خانه را به آتش بکشد، زیرا به اندازه کافی داغ نیست و زمان زیادی برای خنک شدن در پایین اتمسفر دارد و وقتی شهاب‌سنگ‌ها در نهایت به زمین برخورد می‌کنند، سرد فرود می‌آیند.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: شهاب سنگ شهاب سنگ ها یک شهاب سنگ بارش شهابی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۴۲۷۳۳۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دانشمندان یک «خطای فنی» در لبه کیهان کشف کردند

نظریه معروف اینشتین برای ۱۰۰ سال ستون اصلی فیزیک مدرن بوده و به توضیح چگونگی عملکرد گرانش در زمین و خارج از فضا کمک کرده است. علاوه بر این، مطالعات بی‌شماری در طول سال‌ها صحت این نظریه را ثابت کرده‌اند و تأیید می‌کنند که گرانش بر سه بُعد فیزیکی ما و همچنین بر بُعد چهارم زمان تأثیر می‌گذارد اما به نظر می‌رسد این نظریه در مقیاس‌های بزرگ‌تر با مشکلی جزئی همراه است.

به گزارش ایسنا، رابین ون(Robin Wen)، نویسنده اصلی این پروژه و یکی از فارغ‌التحصیلان ریاضی فیزیک واترلو، در یک مقاله دانشگاهی توضیح می‌دهد: این مدل گرانش برای همه چیز از نظریه‌پردازی مه‌بانگ گرفته تا عکاسی از سیاه‌چاله‌ها ضروری بوده است.

به نقل از اس‌اف، اما وقتی سعی می‌کنیم گرانش را در مقیاس کیهانی، در مقیاس خوشه‌های کهکشانی و فراتر از آن درک کنیم، با پیش‌بینی‌های نسبیت عام به ناسازگاری‌های ظاهری بر می‌خوریم. تقریبا انگار گرانش کاملا با نظریه اینشتین مطابقت ندارد. ما این ناهماهنگی را یک «خطای فنی کیهانی» می‌نامیم. گرانش در مواجهه با فواصل میلیاردها سال نوری حدود یک درصد ضعیف‌تر می‌شود.

این مطالعه که در مجله کیهان شناسی و فیزیک اختر ذرات منتشر شد، این احتمال را بررسی کرد که قدرت گرانش حاکم بر کل جهان(ثابت گرانشی کیهانی) کمی متفاوت از ثابت گرانشی نیوتن است که گرانش را در مقیاس‌های کوچکتر، مانند مدار سیارات اطراف خورشید را کنترل می‌کند.

نیایش افشردی، استاد اخترفیزیک در دانشگاه واترلو می‌گوید: تقریبا یک قرن پیش، ستاره‌شناسان کشف کردند که جهان ما در حال انبساط است.

هر چه کهکشان‌ها دورتر باشند، سریع‌تر حرکت می‌کنند، تا جایی که به نظر می‌رسد تقریبا با سرعت نور حرکت می‌کنند و این حداکثر سرعتی است که نظریه اینشتین اجازه می‌دهد. یافته‌های ما نشان می‌دهد که در همان مقیاس‌ها، نظریه اینشتین نیز ممکن است ناکافی باشد.

بنابراین، چرا دانشمندان چنین ایده‌ای را برای اصلاح نظریه انقلابی اینشتین در نظر می‌گیرند؟ به نظر می‌رسد برخی از نظریه‌های گرانش کوانتومی جایگزین مانند گرانش هوراوا-لیفشیتز به طور طبیعی چنین نقص کیهانی را بین مقیاس‌های بزرگ و کوچک پیش‌بینی می‌کنند. مطالعه جدید یک راه ساده برای پیاده‌سازی این اثر مانند یک پاورقی به مدل استاندارد کیهان شناسی ارائه می‌دهد.

ون و همکارانش یک پارامتر جدید به نام Omega_g معرفی کردند که تفاوت بین ثابت‌های گرانشی کیهانی و نیوتنی را اندازه می‌گیرد. آنها دریافتند که مشاهدات فعلی از ماهواره پلانک که تابش پس‌زمینه مایکروویو کیهانی را اندازه‌گیری می‌کند، مقدار Omega_g را در حدود منفی ۰.۰۱ یا حدود یک درصد تفاوت در قدرت گرانش در مقیاس‌های کیهانی در مقایسه با مقیاس‌های محلی نشان می‌دهد.

یک Omega_g منفی منجر به گرانش کمی ضعیف‌تر می‌شود و باعث انبساط کیهان در بزرگترین مقیاس می‌شود. این اثر ظریف می‌تواند چند مشکل دیرینه بین مشاهدات مختلف کیهان‌شناسی در مدل استاندارد را کمی کاهش دهد.

ون می گوید: آن را مانند پاورقی برای نظریه اینشتین در نظر بگیرید. وقتی به مقیاس کیهانی رسیدید، شرایط و ضوابط اعمال می‌شود.

افشردی می‌افزاید: این مدل جدید ممکن است اولین سرنخ در معمای کیهانی باشد که ما شروع به حل آن در فضا و زمان کرده‌ایم.

محققان هشدار می‌دهند که وجود یک نقص کیهانی بر اساس داده‌های فعلی هنوز قطعی نیست. اندازه‌گیری‌های دقیق‌تری از آزمایش‌های آینده که پس‌زمینه مایکروویو کیهانی و توزیع ماده در اعماق فضا را ترسیم می‌کنند، برای تایید یا رد قطعی این شکست بالقوه نسبیت عام در انتهای کیهان مورد نیاز است.

انتهای پیام